برنامه پکس (PECS) یا (سیستم ارتباط بر مبنای مبادله‌ی تصویر) برنامه‌ای است برای آموزش
ارتباط غیر کلامی (سمبلیک). تحقیقات بسیاری وجود دارند که نشان می‌دهند افراد طیف
اتیسم از طریق تصویر بهتر یاد می‌گیرند و نیز تمایل بیشتری به استفاده از سمبل‌های غیر
کلامی دارند.
هر چند دیدگاه‌هایی نیز وجود دارند که این اعتقاد در مورد کودکان مبتلا به طیف اتیسم را قبول
نداشته و یا به صورت بسیار محدود می‌پذیرند. از جمله دونا ویلیامز میباشد که خود فرد مبتلا
به طیف اتیسم است و چندین کتاب در این مورد نوشته است.
- شاید برای شما جالب باشد: نقص توجه توجه در کودکان اوتیسم
وی در کتاب (not thinking in picture) خود نوشته است: “این ادعای بسیاری که اظهار داشته‌اند
کودکان مبتلا به طیف اتیسم تفکر از طریق تصویر را بهتر انجام می‌دهند قابل انتقاد میباشد. این
باور در مورد همه‌ی کودکان مبتلا به طیف اتیسم صحیح نمی‌باشد. خیلی از ما نمی‌توانیم تصویر را
برای تفکر در ذهن داشته باشیم یا آنها را تمیز بدهیم و یا آن را به مفهومی ارتباطی تبدیل کنیم.
ما نیاز داریم لمس کنیم، بو کنیم، حس کنیم و ببینیم.”
برنامه‌ی PECS حاصل دیدگاه‌های کسانی است که قبول دارند این گروه از کودکان
از طریق تصویر بهتر یاد می‌گیرند. چارچوب آموزش PECS در یک راهنما که توسط لوری
فروست و آندروبوند نوشته شده است با شرح جزئیات و مثال ها آمده است.
هدف این برنامه آموزش گفتار به کودک نمی‌باشد. هر چند در مراحل به ویژه پایان این
برنامه کودک ممکن است به توسعه‌ی گفتار نیز برسد. بلکه هدف اولیه، ایجاد و تقویت
یک سیستم ارتباطی بین کودک و محیط او میباشد.
- شاید برای شما جالب باشد: گفتار درمانی یا آسیب شناسی گفتار و زبان
انتظار می رود پس از آموزش PECS، کودک ضمن آنکه به نیازها و تمایلات خود آشنا شده است
آنها را بتواند در قالب یک تقاضا و در یک سیستم مبادله‌ی تصویر مطرح و یا پاسخ را دریافت نماید.
امیدوارم این مطلب برای شما مفید بوده باشد.
